Linda was werkzaam voor een groot internationaal bedrijf. Toen. BAM. Voor haar zo uit het niets. 

De trein tot stilstand kwam. En goed ook.

Dit is haar eerlijke en moedige verhaal.

Baf….weg… “Gaat het niet?” Einde over en uit. Uit mijn tenen kwam het, brullen en niet meer kunnen stoppen.

Dit was het ergste wat mij kon overkomen. Mijn bedrijfsarts stuurde mij naar huis. Direct, computer dicht, deur dicht en naar huis. “Maar…..ik moet nog….ik kan toch niet….ja het moet.” Alles wat ik in de afgelopen jaren had opgebouwd. WEG!!

Game over was het 4 weken later. Toen ik voor een tweede keer met mijn zwangere buik bij de bedrijfsarts zat. Na een half uur praten zei ik: “Misschien is het verstandig dat ik niet meer ga werken voordat ik met verlof ga”. En weer brullen van verdriet. “Dat was moeilijk?” zei de bedrijfsarts. “Om dat over je lippen te verkrijgen?” En weer brullen. Die stemmetjes: “Je bent zwak, je faalt, je raakt je baan kwijt zo, zie je wel, je kunt het niet.”

Zo begon mijn persoonlijke nachtmerrie.  Ik faalde, was zwak, kon het niet meer aan. Dat ik midden in een reorganisatie zat, er van alle kanten aan me werd getrokken, wilde stakingen me om de oren vlogen, mijn nieuwe leidinggevende en ik moesten wennen aan elkaars rol en ik bovendien hoogzwanger was, zag ik niet als belemmering. Het ging toch goed? Dat ik naast mijn werk en zorg voor een kind en huishouden nog een post hbo studie volgde, zag ik niet als te veel.

Dat ik thuis niet meer te genieten was, liefst gelijk ging slapen bij thuiskomst, veel huilbuien had die al begonnen op de weg terug naar huis en  mijn lichamelijke klachten alleen maar groter en pijnlijker werden, zag ik niet. Dat ik al mijn sociale activiteiten tot een minimum had beperkt en het woord genieten niet in mijn woordenboek voorkwam, zag ik niet.

Maar bovenal, ik VOELDE het niet. Ik voelde niet dat het mis ging. Dat dit zou gaan gebeuren. Ik greep niet in. IK GREEP NIET IN. Ik dacht het zijn de hormonen. Ik dacht echt dat ik door nog harder te gaan werken en beter mijn best te gaan doen en iedereen om me heen gelukkig te maken, het wel weer over zou gaan.

Mijn lichaam zei: “Ho stop, tot hier en niet verder”, ik had last van mijn rug, stuitje, kon niet meer zitten en staan.

Ik kon niet meer.

Mijn geest was op hol geslagen. De noodrem was door de bedrijfsarts aangetrokken en ik rolde wekenlang door die inmiddels gestopte trein. Al mijn voelsprieten stonden op hyperactief. Niet kunnen slapen, maar te moe. Geen tv meer, geen boek meer. Alleen liggen en staren. Ik kon geen muziek meer luisteren. Maar ik hield toch zo van muziek? Waarom kon ik dat ook niet meer. Alles gleed langzaam tussen mijn vingers vandaan. Had geen grip meer, nergens meer op. NIETS…..

De stap buiten mijn comfort zone is deze hele periode geweest. Ik ben letterlijk stop gezet. Ik zat fulltime thuis. Vechtend tegen het feit dat ik niet thuis wilde zijn en niet thuis hoorde en aan het werk hoorde te zijn. Dat ik niet gekozen had om fulltime moeder te zijn. Wat, ook dat kon ik niet eens aan. Ik wilde zo graag………maar ik wilde omdat ik van mezelf moest of dacht dat het van iemand moest en niet omdat ik daar zin in had.

In mijn omgeving veranderde veel. Ik was erg naar binnen gericht. Bij vrienden, waarvan ik had gehoopt en gedacht dat die juist om me heen zouden gaan staan, bleef het stil. Andere vrienden stonden op en er ontstonden nieuwe mooie intensieve vriendschappen. Van mijn werk hoorde ik al weinig tijdens mijn ziekte, ook na de geboorte van mijn dochter hoorde ik niets. Ik hield contact met 1 (oud)collega. Hij is ook diegene geweest die zich op het werk druk maakte over mij. Hij is diegene geweest die mij, achteraf gezien, vaak heeft gezegd rustig aan te doen, en zag dat het niet goed met mij ging. Toen ik dat dus nog niet zag.

Na goed overleg is besloten dat ik niet terug ging keren naar mijn huidige werkgever en  kreeg ik een loopbaanbegeleidingstraject aangeboden. Doel daarvan was om mij weer in mijn kracht te zetten en een nieuwe koers te gaan bepalen. Wie ben ik en wat wil ik? Ruim een jaar na de start kon ik zeggen dat dat moment het begin was van een nieuw hoofdstuk. Langzaam kon ik dat wat was gebeurd, een plek geven, inzien wat er was gebeurd, ook begrijpen waar dit vandaan kwam. Door diverse testen en oefeningen kwam die ware ik weer naar boven. Alles zat er nog, het was alleen even in de ijskast gezet. De inspirerende en leerzame gesprekken met mijn coach kregen meer en meer diepgang. Meerdere malen kwamen we erachter dat niets toevallig gebeurt. Alles een reden heeft. Een duidelijke boodschap kreeg ik meerdere malen van verschillende professionals. “Je zit in je hoofd, en niet in je gevoel”. Er ontbreekt een lijntje daartussen. Ga voelen, ga ervaren.

Steeds beter lukt dit, steeds meer voel ik, sta ik stil bij wat ik voel. Dit was best eng aan het begin. Hoezo aan jezelf vragen hoe het nu eigenlijk gaat? Met je ogen dicht? Stil staan…

Reset…..Had weer zin, zin om een nieuwe richting in te slaan. Zin om weer op werkniveau in gesprek te gaan, zin om mensen te ontmoeten. ZIN…en daar ging ik. Netwerken. Oude contacten weer nieuw leven inblazen. Nieuwe contacten maken, heerlijk.  Ik kreeg energie. Mijn lichaam gierde letterlijk van de energie. EN nu wel oppassen. Niet doorlopen…….even stilstaan bij deze vervulling van energie. Wauw.

Op dit moment luister ik meer en meer naar mijn innerlijke ik. Waar word je gelukkig van? Waar krijg jij pretogen van? Er stijgen ballonnetjes in de lucht: “iets doen met deze ervaring, praten, ervaring delen, helpen te voorkomen, helpen door te komen. Iets voor mezelf?

En dan de mail vanuit mijn netwerk, of ik ter vervanging van zwangerschap 5 maanden terug wil naar mijn eerste werkgever. Werk dat ik deed na mijn afstuderen. Ik drukte het mailtje direct weg. “Dat ga ik niet doen”, zei mijn hoofd. “Daar ben je veel te goed voor, als je dat doet ben je een zwakkeling”. Ik luisterde niet. Maar bleef stil. Een paar dagen later kreeg ik van @talentencoach een twitter berichtje met het volgende citaat: “Wat zou er kunnen gebeuren als je besluit vandaag je hart te volgen”. Ik dacht bij mezelf: ”Dan zou ik dit werk gaan doen, weer werkritme op gaan bouwen en die periode gebruiken om te gaan voelen wat ik leuk vind om te doen”.

Hoe “toevallig” is het dat ik in dit geval letterlijk opnieuw mocht beginnen bij mijn eerste werkgever. Daar waar ik mijn eerste echte werkavontuur ben begonnen. Ik heb JA gezegd. Yes, ik heb JAAA gezegd. Opnieuw beginnen, Een schone lei, het VOELT goed.

Hoe toevallig is het dat ik daar weer mijn talenten heb mogen herontdekken en hoe toevallig is het dat jij mijn verhaal nu leest?

Herkenning van de signalen van stress en burn-out is een begin stap om te voorkomen dat je te ver en langdurig over je grens heen gaat. Het probleem echter is dat wanneer je hierin zit, je het vaak zelf wegwuift en het ook niet ziet, zoals ik. Mijn tip is; luister goed naar je omgeving. Zij zien al veel eerder dat het mis dreigt te gaan. Hoe vaak heb jij de afgelopen periode van je omgeving de vraag gekregen: “Doe jij het wel rustig aan?” en  “Pas je goed op jezelf?”

En wat zeg je dan? “Ja, Tuurlijk?” Vraag hen wat ze zien en waarom ze dat aangeven en of ze alert willen blijven en je “buddy” willen zijn. Ga ervan uit dat diegene die zich zorgen maakt om jou, ook betrokken is. Ga eens een gesprek aan met je bedrijfsarts en vraag hulp in de vorm van stress coaching of loopbaanbegeleiding.

Ik heb mogen ervaren dat dergelijke gesprekken met een naaste betrokken persoon en coaching heel verhelderend kunnen werken. Dat je door ogenschijnlijk kleine aanpassingen in je leven, grote stappen kunt zetten en weer kunt geloven in jezelf en je eigen kracht.

In mijn opbouwperiode toen ik weer wat op de been was, ben ik ook letterlijk in beweging gekomen door running therapie. Mijn tip is; blijf bewegen, ga naar buiten, wandel en verbaas je over dat wat je ziet. Ga uit je hoofd en luister eens niet naar je gedachten maar naar die vogels en andere geluiden om je heen.

Weet dat je niet alleen bent en er vele mensen om je heen zijn die je kunnen helpen. Ik wens je veel nieuw inzicht over jezelf en veel kracht en energie om je koers opnieuw te (her) ontdekken.

Dit is een gastblog van Linda Kingma. Door haar ervaring te delen hoopt ze anderen te attenderen op de (eerste) signalen van burn-out en ondersteuning in dit proces te zoeken.  Meer informatie over de mogelijkheden vindt je hier

 100%IK helpt bij balansvragen (burn-out coaching), loopbaanvragen (loopbaan coaching), reintegratie of outplacement. In onze trajecten ben jij de leider en jij voert de regie. Wij reflecteren met je, leren je werken met je lichaam en gevoel en geven je tools, testen, inzicht, kennis en netwerk om het mogelijk te maken.